Verbum

бяздо́мнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Чалавек, які не мае дому, прытулку.

Так і жыў бяздомнікам.

|| ж. бяздо́мніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

бяздо́мны, -ая, -ае.

Які не мае жылля, прытулку.

|| наз. бяздо́мнасць, -і, ж.

бяздо́нны, -ая, -ае.

Які не мае дна, вельмі глыбокі.

Бяздоннае возера.

|| наз. бяздо́ннасць, -і, ж.

бяздро́тавы, -ая, -ае.

Які працуе без дротавых прыстасаванняў (для прыёму і перадачы гукаў, сігналаў).

Бяздротавая сувязь.

Б. тэлефон.

бязду́м’е, -я, н.

Адсутнасць думак, засяроджанасці.

Стан бяздум’я.

бязду́мны, -ая, -ае.

Які не задумваецца; не здольны на роздум; легкадумны.

Б. чалавек.

Б. ўчынак.

Бяздумнае рашэнне.

|| наз. бязду́мнасць, -і, ж.

бязду́шны, -ая, -ае.

1. Пазбаўлены чуласці, сардэчнасці; чэрствы.

Б. чалавек.

2. Халодны, сухі.

Бяздушная ігра артыста.

|| наз. бязду́шнасць, -і, ж.

бя́зевы гл. бязь.

бяззлу́чнікавы, -ая, -ае.

У граматыцы: звязаны ў сінтаксічнае цэлае без дапамогі злучнікаў.

Складаны б. сказ.

бяззме́нны, -ая, -ае.

Які не змяняецца працяглы час, пастаянны.

Б. старшыня.

|| наз. бяззме́ннасць, -і, ж.