Verbum

афе́кт, -у, М -кце, м.

Стан моцнага ўзбуджэння і страта самакантролю.

|| прым. афекты́ўны, -ая, -ае.

афектава́ны, -ая, -ае.

Прасякнуты афектацыяй; штучна прыўзняты.

А. тон.

|| наз. афектава́насць, -і, ж.

афекта́цыя, -і, ж.

Ненатуральная, звычайна наўмысная ўзбуджанасць у паводзінах, у маўленні.

афе́ра і афёра, -ы, ж.

Рызыкоўная, нядобрасумленная справа, дзеянне з мэтай нажывы, выгады.

аферы́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які займаецца аферамі, прайдзісвет.

|| ж. аферы́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

афіцар’ё, -я́, н., зб. (разм., пагард.).

Афіцэры.

Гітлераўскае а. шукала спажывы.

афіцыёз, -а, м. (кніжн.).

Афіцыёзны орган друку.

афіцыёзны, -ая, -ае (кніжн.).

Які фармальна не звязаны з урадам, але на справе праводзіць яго погляды.

А. орган друку.

|| наз. афіцыёзнасць, -і, ж.

афіцы́йны, -ая, -ае.

1. Урадавы або службовы.

Афіцыйная асоба.

А. дакумент.

2. Зроблены па ўстаноўленай форме, з захаваннем усіх правіл і фармальнасцей.

А. тон.

Афіцыйнае запрашэнне.

|| наз. афіцы́йнасць, -і, ж. (да 2 знач.).

афіцыя́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Работнік рэстарана, кафэ і пад., які падае стравы наведвальнікам.

|| ж. афіцыя́нтка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. афіцыя́нцкі, -ая, -ае.