Verbum

маршча́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (разм.).

Тое, што і маршчына.

маршчы́на, -ы, мн. -ы, -чы́н, ж.

Складка, згіб на скуры твару, цела, а таксама няроўнасць на паверхні чаго-н.

|| памянш. маршчы́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

маршчы́ністы, -ая, -ае.

Пакрыты маршчынамі.

М. лоб.

|| наз. маршчы́ністасць, -і, ж.

маршчы́ніцца, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -ніцца; незак.

Тое, што і моршчыцца (у 3 знач.).

маршчы́ніць, -ню, -ніш, -ніць; незак., што.

Утвараць маршчыны, моршчыць.

М. лоб.

Хвалі маршчыняць ваду.

маршырава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; незак.

Крочыць, ісці маршам¹ (у 1 знач.), мерным шагам, па-ваеннаму.

|| зак. прамаршырава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й.

|| наз. маршыро́ўка, -і, ДМ -ро́ўцы, ж. і маршырава́нне, -я, н.

ма́рыва, -а, н.

Трымцячы слой цёплага паветра каля паверхні зямлі; смуга.

|| прым. ма́рыўны, -ая, -ае.

мары́йцы, -аў, адз. -ры́ец, -ры́йца, м.

Народ угра-фінскай моўнай групы, які складае асноўнае насельніцтва Рэспублікі Марый Эл, што ўваходзіць у склад Расійскай Федэрацыі.

|| ж. мары́йка, -і, ДМ -ры́йцы, мн. -і, -ры́ек.

|| прым. мары́йскі, -ая, -ае.

мары́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

1. Вадкасць, якой насычаюць драўляную паверхню з мэтай афарбоўкі (спец.).

2. Прыстасаванне, у якім мораць насякомых (разм.).

марынава́ць, -ну́ю, -ну́еш, -ну́е; -ну́й; -нава́ны; незак., што.

1. Кансерваваць, нарыхтоўваць што-н. у марынадзе (у 1 знач.).

М. грыбы.

2. перан. Знарок затрымліваць, адкладваць рашэнне, выкананне чаго-н. (разм.).

М. справу.

|| зак. замарынава́ць, -ну́ю, -ну́еш, -ну́е; -ну́й; -нава́ны.

|| наз. марынава́нне, -я, н.