Verbum

імабіліза́цыя

(ад лац. immobilis = нерухомы)

1) мед. стварэнне нерухомасці (спакою) пашкоджанай ці хворай частцы цела, каб пазбегнуць паўторнага пашкоджання або з лячэбнай мэтай;

2) камерц. ускосныя затраты, звязаныя з фарміраваннем матэрыяльных запасаў.

іма́га

(лац. imago = выгляд)

апошняя стадыя індывідуальнага развіцця насякомых.

імажы́зм

(англ. imagism, ад image = вобраз)

дэкадэнцкая плынь у англійскай і амерыканскай паэзіі пач. 20 ст., якая імкнулася да перадачы суб’ектыўных уражанняў, штучнага аб’яднання метафар і вобразаў.

імажыні́зм

(рус. имажинизм < англ. imagism, ад image = вобраз)

дэкадэнцкая фармалістычная плынь у рускай і беларускай паэзіі 1920-х гадоў, якая сцвярджала вызваленне формы, вобраза ад зместу, ідэі.

імажыні́ст

(ад імажынізм)

паслядоўнік імажынізму.

іма́м

(тур. imam, ад ар. imam = які знаходзіцца наперадзе)

1) правіцель мусульманскай дзяржавы, які спалучае ў адной асобе свецкую і духоўную ўладу;

2) духоўны і свецкі кіраўнік мусульманскай абшчыны;

3) кіраўнік богаслужэння ў мячэці.

імама́т

(ад імам)

форма мусульманскай тэакратыі, дзяржаўнае кіраванне на чале з імамам.

імане́нтны

(лац. immanes, -ntis)

унутрана ўласцівы якому-н. прадмету, з’яве, працэсу, абумоўлены іх сутнасцю (проціл. трансцэндэнтны).

імаралі́зм

(ад фр. immoral, ад лац. im- = не + moralis = маральны)

тое, што і амаралізм.

імара́льны

(фр. immoral, ад лац. im- = не + moralis = маральны)

тое, што і амаральны.