Verbum

імуна-

(лац. immunis = свабодны ад чаго-н., некрануты)

першая састаўная частка складаных слоў, якая выражае паняцце «імунітэт».

імунабіяло́гія

(ад імуна- + біялогія)

раздзел біялогіі, які вывучае адпорныя рэакцыі арганізмаў супраць вірусаў, ядаў.

імунагене́з

(ад імуна- + -генез)

узнікненне імунітэту ў жывёльным або раслінным арганізме.

імунагене́тыка

(ад імуна- + генетыка)

раздзел генетыкі, які вывучае фактары перадачы ў спадчыну імунітэту 1.

імунаглабулі́ны

(ад імуна- + глабуліны)

складаныя бялкі з групы глікапратэідаў, якія змяшчаюцца ў сываратцы крыві пазваночных жывёл і чалавека і ўдзельнічаюць у стварэнні імунітэту.

імунадыягно́стыка

(ад імуна- + дыягностыка)

метад вызначэння інфекцыйных захворванняў пры дапамозе імунных сываратак.

імунадэпрэса́нты

(ад імуна- + дэпрэсанты)

рэчывы, якія паніжаюць імунітэт арганізма.

імунадэпрэ́сія

(ад імуна- + дэпрэсія)

зніжэнне стойкасці арганізма, звязанае з аслабленнем дзеяння яго прыродных апорных механізмаў.

імунало́гія

(ад імуна- + -логія)

навука аб неўспрымальнасці арганізма да заразных хвароб і атрутных рэчываў.

імунамарфало́гія

(ад імуна- + марфалогія)

раздзел імуналогіі, які вывучае анатомію, гісталогію і паталогію імуннай сістэмы арганізма.