Verbum

га́фель

(гал. gaffel)

1) драўляны брус, прымацаваны адным канцом да верхняй часткі мачты, а другім падвешаны пад вуглом да яе, каб было зручней мацаваць косы парус;

2) частка ствала ясеня або клёна, з якой вырабляюць фанеру.

га́фній

(н.-лац. hafnium, ад Hafnia = лацінская назва Капенгагена)

хімічны элемент, серабрыста-шэры метал, спадарожнік цырконію.

гафрырава́ць

(фр. gaufrer = выціскаць узор)

рабіць на якім-н. матэрыяле (тканіне, паперы, блясе і інш.) хвалістыя паралельныя складкі.

гафрэ́

(ад фр. gaufrer = выціскаць узор)

рады паралельных складак на чым-н., пераважна на тканіне.

гафт

(польск. haft, ад с.-в.-ням. haft = вузел)

від ажурнай вышыўкі.

гафтава́ць

(польск. haftować, ад ням. heften)

вышываць ажурныя ўзоры на тканіне.

га́фы

(ням. Haff = лагуна, возера)

затокі ў вусцях некаторых рэк паўднёвага ўзбярэжжа Балтыйскага мора, аддзеленыя ад мора астравамі або вузкімі пясчанымі косамі.