Verbum

гваздзі́к

(ст.-польск. gwoździk)

травяністая расліна сям. гваздзіковых з пахучымі кветкамі чырвонага, ружовага або белага колеру, пашыраная пераважна ў Еўразіі і Паўн. Афрыцы; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная і лекавая.

гваздзі́ка

(ад гваздзік)

высушаныя бутоны кветак гваздзіковага дрэва, якія выкарыстоўваюцца як прыправа.

гвалт

(польск. gwałt, ад с.-в.-ням. gewalt)

1) насілле, здзек;

2) крык, лямант;

3) від феадальнай павіннасці ў Вялікім княстве Літоўскім.

гва́рдыя

(польск. gwardia, ад іт. guardia)

1) лепшая, адборная частка войска;

2) асобыя фарміраванні для вайсковых або паліцэйскіх мэт у некаторых краінах;

3) перан. выпрабаваная частка якой-н. сацыяльнай групы, грамадскай арганізацыі.

гваю́ла

(ісп. guayule, з індз.)

вечназялёная кустовая расліна сям. складанакветных з жоўтымі кветкамі ў суквеццях, пашыраная ў Мексіцы; дае каўчук.

гвая́к

(ісп. guayaco, з індз.)

тое, што і бакаут.

гвая́кавы

(ад гваяк)

які мае адносіны да гваяка (напр. г-ая смала).

гваяко́л

(ад гваяк)

арганічнае злучэнне араматычнага рада, метылавы эфір піракатэхіну, які змяшчаецца ў букавым дзёгці, гваякавай смале і інш.; выкарыстоўваецца ў медыцыне.

гве́льфы

(іт. Guelfi)

палітычная групоўка ў Італіі ў 12—15 ст., якая змагалася супраць намаганняў імператараў «Свяшчэннай Рымскай імперыі» і іх прыхільнікаў гібелінаў зацвердзіць уладу на Апенінскім паўвостраве; выражала інтарэсы папаланаў.