Verbum

сінерэ́зіс

(гр. synairesis = збіранне, з’яднанне)

выдзяленне рэдкай фазы з дысперснай структуры, якое суправаджаецца памяншэннем аб’ёму структуры.

сінестэзі́я

(ад гр. synaisthesis = адначасовае адчуванне)

узнікненне ў чалавека адчування не толькі ў органе, на які ўздзейнічае раздражняльнік, але адначасова і ў іншым органе пачуцця.

сінехако́кус

(н.-лац. synechococcus)

аднаклетачная сіне-зялёная водарасць сям. кокабактрэйных, якая пашырана пераважна ў стаячых водах, мінеральных крыніцах і на наземных субстратах.

сінехацы́сціс

(н.-лац. synechocystis)

аднаклетачная сіне-зялёная водарасць сям. кокабактрэйных, якая пашырана ў прэсных і салёных водах, на наземных субстратах, у глебе.

сіне́хіі сінехі́і

(гр. synecheia = сувязь)

прыроджаныя або набытыя зрашчэнні паміж суседнімі органамі або серознымі паверхнямі.

сінзаахо́рыя

(ад гр. syn = разам + заахорыя)

распаўсюджанне пладоў і насення раслін жывёламі, якія пры стварэнні запасу корму пераносяць іх на новыя месцы (арэхі, жалуды).

сінкары́ды

(н.-лац. syncarida)

надатрад вышэйшых ракападобных, у які ўваходзяць анапсідавыя, батынеліевыя і стыгакарыды.

сінкарыён

(ад гр. syn = разам + karyon = ядро)

ядро дваістага паходжання, якое ўтвараецца ў інфузорый, а таксама ў марскіх вожыкаў.

сінкліна́ль

(ад гр. synklino = нахіляюся)

складка пластоў горных парод, павернутая выпукласцю ўніз.

сінкліно́рый

(н.-лац. synclinorium, ад гр. synklino = нахіляюся + oros = верх)

буйны і складаны выгін тоўшчаў горных парод, які мае ў цэлым сінклінальную форму.