Verbum

субрэ́пцыя

(лац. subreptio)

аргументацыя, якая грунтуецца на памылковай аснове.

субрэ́тка

(фр. soubrette)

бойкая, вясёлая, знаходлівая служанка, памочніца сваёй пані ў любоўных інтрыгах як персанаж даўніх камедый і вадэвіляў (пераважна французскіх).

субсідзі́раваць

(ад лац. subsidium = дапамога, падтрымка)

выдаваць субсідыю.

субсі́дыя

(лац. subsidium = дапамога, падтрымка)

дапамога ў грашовай або натуральнай форме каму-н.

субсідыя́рны

(лац. subsidiarius = рэзервовы, дапаможны);

с. дагавор — дагавор, які дапаўняе асноўнае абавязацельства.

субстантыва́цыя

(ад лац. substantivum = назоўнік)

лінгв. пераход у разрад назоўнікаў іншых часцін мовы.

субстанты́ўны

(ад лац. substantivum = назоўнік)

1) лінгв. які мае значэнне назоўніка;

2) які дзейнічае без дапамогі іншых рэчываў; незалежны, самастойны.

субста́нцыя

(лац. substantia)

1) філас. матэрыя ў адзінстве ўсіх форм яе руху;

2) аснова, сутнасць чаго-н. (напр. мінеральная с. глебы).

субстанцыя́льны

(лац. substantialis)

які з’яўляецца субстанцыяй, мае адносіны да яе.

субстра́т

(лац. substratum)

1) аснова, на якой размешчана што-н. (напр. базальтавы с. зямной кары);

2) філас. агульная адзіная аснова якіх-н. з’яў;

3) элементы мовы папярэдняга насельніцтва дадзенай тэрыторыі, якія захаваліся ў мове прышэльцаў.