Verbum

гаўдэа́мус

(лац. gaudeamus = радуймася)

назва сярэдневяковай студэнцкай песні на лацінскай мове.

гаўля́йтар

(ням. Gauleiter)

вярхоўны правіцель вобласці, акупіраванай нямецка-фашысцкімі захопнікамі.

гаўптва́хта

(ням. Hauptwache)

1) памяшканне для ўтрымання пад арыштам ваеннаслужачых;

2) каравульнае памяшканне ў крэпасці, горадзе (17—19 ст.).

гаўсто́рыі

(ад лац. haustor = які п’е, глытае)

1) клетачныя або тканкавыя ўтварэнні раслін, пры дапамозе якіх яны ўсмоктваюць пажыўныя рэчывы з акаляючага асяроддзя;

2) прысоскі, якімі расліна-паразіт прымацоўваецца да расліны-гаспадара і праз якія яна здабывае пажыўныя рэчывы.

га́фель

(гал. gaffel)

1) драўляны брус, прымацаваны адным канцом да верхняй часткі мачты, а другім падвешаны пад вуглом да яе, каб было зручней мацаваць косы парус;

2) частка ствала ясеня або клёна, з якой вырабляюць фанеру.

га́фній

(н.-лац. hafnium, ад Hafnia = лацінская назва Капенгагена)

хімічны элемент, серабрыста-шэры метал, спадарожнік цырконію.

гафрырава́ць

(фр. gaufrer = выціскаць узор)

рабіць на якім-н. матэрыяле (тканіне, паперы, блясе і інш.) хвалістыя паралельныя складкі.

гафрэ́

(ад фр. gaufrer = выціскаць узор)

рады паралельных складак на чым-н., пераважна на тканіне.

гафт

(польск. haft, ад с.-в.-ням. haft = вузел)

від ажурнай вышыўкі.

гафтава́ць

(польск. haftować, ад ням. heften)

вышываць ажурныя ўзоры на тканіне.