Verbum

ганатазіго́н

(н.-лац. gonatozygon)

ніткаватая зялёная водарасць сям. ганатазігавых, якая трапляецца ў планктоне тарфяных вадаёмаў і абрастаннях, рэках, лужынах, сфагнавых балотах.

ганато́мы

(ад гр. gone = семя + tome = адрэзак)

сегментаваныя ўчасткі бакавой мезадэрмы ў зародкаў хордавых жывёл і чалавека.

ганатрафі́чны

(гр. gone = семя + trophe = харчаванне)

звязаны з чаргаваннем прыёму ежы і яйцакладкі ў многіх крывасосных членістаногіх (камароў, маскітаў, кляшчоў).

ганатэ́ка

(ад гр. gone = семя + -тэка)

утварэнне ў паліморфнай калоніі марскіх гідроідаў.

ганафо́р

(ад гр. gone = семя + -фор)

відазмененая палавая асобіна (медузоід) калоніі марскіх кішачнаполасцевых жывёл падкласа гідроідных.

ганве́ды

(венг. honvédek — літар. абаронцы бацькаўшчыны)

назва венгерскай пяхоты ў сярэднія вякі, а ў 19—20 ст. (да 1949 г.) — усёй венгерскай арміі.

гангары́зм

(ісп. gongorismo)

арыстакратычная школа ў іспанскай паэзіі 17 ст., для якой былі характэрны бессюжэтнасць, ускладненасць паэтычнай мовы.

га́нглій

(гр. ganglion = пухліна)

1) вузел нервовых клетак і валокнаў, акружаны злучальнатканкавай абалонкай;

2) невялікая пухліна са студзяністым змесцівам (кіста), якая развілася з сустаўнай сумкі.

гангразі́ра

(н.-лац. gongrosira)

ніткаватая зялёная водарасць сям. трэнтэполіевых, якая трапляецца ў вадзе, глебе.

гангрэ́на

(лац. gangraena, ад гр. gangraina)

амярцвенне і загніванне тканак, органа або часткі арганізма (напр. г. ног).