Verbum

галюцынаге́ны

(ад галюцынацыя + -ген)

рэчывы, здольныя выклікаць у людзей галюцынацыі; прымяняюцца пры дыягностыцы псіхічных захворванняў.

галюцына́цыя

(лац. hallucinatio = трызненне)

падман зроку, слыху або нюху ў выніку расстройства дзейнасці мозга, уяўнае адчуванне таго, чаго ў сапраўднасці няма.

галяры́на

(н.-лац. galerina)

шапкавы базідыяльны грыб сям. павуціннікавых, які расце ў лясах на глебе сярод сфагнавага і зялёнага моху, на замшэлай драўніне; некаторыя віды ядомыя.

га́ма​¹

(фр. gamme, ад гр. gamma = трэцяя літара грэчаскага алфавіта)

1) паслядоўны рад музычных гукаў, які павышаецца або паніжаецца ў межах адной ці некалькіх актау (напр. мажорная г.);

2) перан. характар суадносін аднародных, але разнастайных па зменлівасці з’яў, якасцей (напр. г. фарбаў, г. пачуццяў).

га́ма​²

(гр. gamma = трэцяя літара грэчаскага алфавіта)

1) пазасістэмная адзінка масы;

2) стотысячная доля эрстэда;

3) паказальнік на сувязь з гама-выпрамяненнем у складаных словах.

гама-

гл. гома-.

гамава́ць

(польск. hamować, ад с.-в.-ням. hamen)

1) тармазіць, затрымліваць;

2) стрымліваць.

гамага́мія

(ад гама- + -гамія)

1) адначасовае даспяванне на адной і той жа расліне мужчынскіх і жаночых органаў, дзякуючы чаму магчыма самаапыленне (параўн. дыхагаміяў 2) перадача нашчадкам прадстаўнікамі мужчынскага і жаночага полу аднолькавых камбінацый генаў (параўн. гетэрагамія).

гамагена́т

(ад гр. homogenes = аднародны)

суспензія раздробленай тканкі жывёліны або расліны ў растворы.

гамаге́нны

(гр. homogenes = аднародны)

аднародны па саставу, уласцівасцях, паходжанню, напр. г. слой вады (проціл. гетэрагенны).