абліва́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад абліваць.
абліва́ха, ‑і, ДМ ‑васе, ж.
Разм. Зімовы дождж, які замярзае на зямлі, дрэвах, утвараючы ледзяную скарынку; галалёд. Усё абмярзала ў паветры. На дрэвах аддзіраліся галіны. Даўно людзі не помнілі такой аблівахі. Лобан.
абліва́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да абліцца.
2. Зал. да абліваць.
•••
Сэрца кроўю абліваецца гл. сэрца.
абліва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да абліць.
аблігацы́йны, ‑ая, ‑ае.
Звязаны з выпускам аблігацый пазыкі. Аблігацыйная пазыка.
абліга́цыя, ‑і, ж.
Каштоўная папера, якая дае яе трымальніку даход у выглядзе выйгрышу або працэнтаў ад яе намінальнай вартасці. Аблігацыі дзяржаўнай пазыкі. Выйграць па аблігацыі.
[Ад лац. obligatio — абавязацельства.]
аблі́заны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад аблізаць.
абліза́цца, ‑ліжуся, ‑ліжашся, ‑ліжацца; зак.
1. Аблізаць сабе губы. — Эге! — здзівіўся войт і смачна аблізаўся. Бажко.
2. Аблізаць сабе поўсць, шэрсць (пра жывёл).
3. перан. Разм. Выявіць пачуццё незадаволенай зайздрасці, не атрымаўшы таго, на што разлічваў.
абліза́ць, ‑ліжу, ‑ліжаш, ‑ліжа; зак., каго-што.
Правесці языком па паверхні чаго‑н.; ачысціць каго‑, што‑н. лізаннем. Ваўчыха аблізала ваўчаня. □ Пятрову вельмі захацелася піць, і ён аблізаў засмяглыя губы. Лупсякоў. // перан. Дакрануцца да чаго‑н., прабегчы па чым‑н. (пра языкі агню). Задрыжалі рукі, і сэрца ўсхадзілася хутка, хутка, калі цьмяны агеньчык запалкі аблізаў па чарзе кожны з шнуроў. Лынькоў. // перан. Абмыць, абдаць (пра хвалі, ваду). Вада аблізала камень.
•••
Пальчыкі абліжаш (абліжаце) — пра што‑н. смачнае, прыемнае, прывабнае. Бульба сопкая, разломіш напалам, памочыш у соль — пальчыкі абліжаш! С. Александровіч. [Гарлахвацкі:] І цікавая навіна? [Зёлкін:] Пальчыкі абліжаце. Крапіва.
аблі́званне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. аблізваць — абліваць і аблізвацца — аблівацца.