абпа́л, ‑у, м.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. абпальваць — абпаліць.
абпа́лены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад абпаліць.
абпа́ліна, ‑ы, ж.
Абпаленае месца. Мы ўсе непакоімся ўжо; толькі адзін Ткач сядзіць абыякавы, паціху распальвае абкураную, з цёмна-рудымі абпалінамі па краях тоўстую люльку. Савіцкі.
абпалі́ць, ‑палю, ‑паліш, ‑паліць; зак., каго-што.
1. Прымусіць абгарэць, абвугліцца. У стары дуб ударыла маланка, быццам вострым нажом зрэзала верхавіну, абпаліла магутны ствол. Васілеўская.
2. Апрацаваць выраб з гліны і пад. уздзеяннем агню. Абпаліць керамічныя вырабы.
абпа́льванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. абпальваць — абпаліць.
абпа́львацца, ‑аецца; незак.
Зал. да абпальваць.
абпа́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да абпаліць.
абпа́льны, ‑ая, ‑ае.
Спец. Прызначаны для абпальвання, які служыць для апрацоўкі агнём, тэмпературай. Абпальныя печы.
абпа́льня, ‑і, ж.
Печ, у якой абпальваюць вапну. [Раманюк:] — Калі я твае гады меў, самым буйным прадпрыемствам тут была абпальня. Печ, у якой абпальвалі вапну. Савіцкі.
абпа́льшчык, ‑а, м.
Рабочы, спецыяліст па абпальванню. Абпальшчык вапны.