Verbum

абязлі́чыцца, ‑чуся, ‑чышся, ‑чыцца; зак.

Стаць абязлічаным.

абязлі́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., каго-што.

Паставіць у такія ўмовы, пры якіх ніхто асабіста не адказвае за справу.

абязлю́дзелы, ‑ая, ‑ае.

Які стаў бязлюдным, пустэльным. Абязлюдзелы інтэрнат. □ Вецер халодны скуголіць Над абязлюдзелым полем. Глебка.

абязлю́дзенне, ‑я, н.

Стан паводле знач. дзеясл. абязлюдзець.

абязлю́дзець, ‑ее; зак.

Стаць бязлюдным, пустэльным. Мы спынілі бескарысную дыскусію. Пляж абязлюдзеў, ды і нам заставацца на ім не было ніякай ахвоты. Лынькоў.

абязлю́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., што.

Зрабіць бязлюдным, пустэльным. Беззямелле, а значыць — звязанае з ім адыходніцтва, магло абязлюдзіць землі. Караткевіч.

абязлю́днець, ‑ее; зак.

Тое, што і абязлюдзець. З-за позняга часу вуліцы абязлюднелі. Сабаленка.

абязры́бець, ‑ее; зак.

Стаць бязрыбным. Возера абязрыбела.

абязры́біць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; зак., што.

Зрабіць бязрыбным. Абязрыбіць раку.

абязры́блены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад абязрыбіць.