Verbum

абсалютызава́нне, ‑я, н.

Кніжн. Дзеянне паводле знач. дзеясл. абсалютызаваць.

абсалютызава́цца, ‑зуецца; незак.

Кніжн. Зал. да абсалютызаваць.

абсалютызава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; зак. і незак., што.

Кніжн. Зрабіць (рабіць) безумоўным, безадносным; давесці (даводзіць) да абсалюту. Трацкісты і капітулянты розных масцей.. абсалютызавалі недавер’е і варожасць селяніна да ўсяго новага. Адамовіч.

абсалютыза́цыя, ‑і, ж.

Кніжн. Тое, што і абсалютызаванне.

абсалюты́зм, ‑у, м.

Форма дзяржаўнага кіравання, пры якой вярхоўная ўлада неабмежавана належыць адной асобе; самадзяржаўе, абсалютная манархія.

[Ад лац. absolutus — самастойны; фр. absolutisme.]

абсалюты́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Прыхільнік абсалютызму.

абсалюты́сцкі, ‑ая, ‑ае.

Кніжн. Які мае дачыненне да абсалютызму.

абсарбе́нт, ‑у, М ‑нце, м.

Спец. Рэчыва, якое мае здольнасць абсорбцыі.

абсарбі́равацца, ‑руецца; зак. і незак.

Спец.

1. Паглынуцца (паглынацца), усмактацца (усмоктвацца).

2. толькі незак. Зал. да абсарбіраваць.

абсарбі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што і без дап.

Спец. Паглынуць (паглынаць), усмактаць (усмоктваць).

[Лац. absorbere.]