Verbum

абсалюты́зм, ‑у, м.

Форма дзяржаўнага кіравання, пры якой вярхоўная ўлада неабмежавана належыць адной асобе; самадзяржаўе, абсалютная манархія.

[Ад лац. absolutus — самастойны; фр. absolutisme.]

абсалюты́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Прыхільнік абсалютызму.

абсалюты́сцкі, ‑ая, ‑ае.

Кніжн. Які мае дачыненне да абсалютызму.

абсарбе́нт, ‑у, М ‑нце, м.

Спец. Рэчыва, якое мае здольнасць абсорбцыі.

абсарбі́равацца, ‑руецца; зак. і незак.

Спец.

1. Паглынуцца (паглынацца), усмактацца (усмоктвацца).

2. толькі незак. Зал. да абсарбіраваць.

абсарбі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што і без дап.

Спец. Паглынуць (паглынаць), усмактаць (усмоктваць).

[Лац. absorbere.]

абсарбцы́йны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да абсорбцыі.

абсачы́ць, ‑сачу, ‑сочыш, ‑сочыць; зак., каго-што.

Разм. Абгледзець, разгледзець, правесці назіранне; высачыць. [Коля] мог абсачыць за суткі шырокі круг мясцовасці, узяць на памяць кожны след. Чорны. Немцам, нарэшце, удалося напасці на след партызан і нават абсачыць месца, дзе стаяў цяпер іх атрад. Сачанка.

абсаю́зіць, ‑саюжу, ‑саюзіш, ‑саюзіць; зак., што.

Абшыць саюзкамі. Абсаюзіць боты.

абсвіста́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад абсвістаць.