Verbum

абры́длівы, ‑ая, ‑ае.

Які абрыдае; надакучлівы. Не прадыхне дунайскі вецер Начной абрыдлівай імжы. Аслепла ўсё. І толькі свеціць Ліхтар паходны ў бліндажы. Калачынскі.

абры́длы, ‑ая, ‑ае.

Які абрыдзеў, надакучыў; прыкры, нялюбы. Пятро стараўся як-небудзь адысці ад Любы, якая ўсё больш і больш рабілася яму абрыдлай. Шамякін.

абры́днуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; пр. абрыднуў, ‑нула і абрыд, ‑ла; зак.

Разм. Тое, што і абрыдзець. А Васілю здавалася, што на гэтай цікавай рабоце можна хоць цэлы год прабыць, і яна не абрыдне. Кулакоўскі.

абрызга́ць, ‑ае.

Незак. да абрызгнуць.

абры́зглы, ‑ая, ‑ае.

Пра малако, якое пачало скісаць. [Кастусь:] — Мы дамовіліся раніцай наконт малака і хлеба, а што ж нам прыслаў пан? Абрызглага перагону, ды і хлеб ваш такі, што і свінні не елі б. Машара.

абры́згнуць, ‑гне; пр. абрызг, ‑ла; зак.

Пачаць кіснуць (пра малако). [Пакупніца:] — Што ж гэта вы падвялі нас з малаком? — Абрызгла? — спалохалася Вера. Пальчэўскі.

абрыкаці́н, ‑у, м.

Абрыкосавы лікёр.

[Фр. abricotine.]

абрыко́с, ‑а, м.

1. Паўднёвае пладовае дрэва сямейства ружакветных.

2. Плод гэтага дрэва чырвона-жоўтага колеру з буйнай костачкай, салодкі, мясісты.

[Фр. abricot.]

абрыко́савы, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да абрыкоса. Абрыкосавае варэнне.

абрына́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.

Незак. да абрынуцца.