Verbum

усынавіцель, ✂, м. (афіц.).

Чалавек, які ўсынавіў каго-н.

|| ж. усынавіцельніца, ✂.

усынавіць, ✂; зак.

Прыняць у сям’ю (хлопчыка, дзяўчынку) на правах роднага сына, дачкі.

• У. сірату.

|| незак. усынаўляць, ✂.

|| наз. усынаўленне, ✂.

усыпаць, ✂; зак.

1. Сыплючы, змясціць.

   • У. цукар у шклянку.

2. Пакрыць паверхню чаго-н. чым-н. сыпучым, дробным.

   • Снег усыпаў зямлю.
   • Зоркі ўсыпалі неба (перан.).

3. Моцна вылаяць або пабіць каго-н. (разм.).

|| незак. усыпаць, ✂.

усыпіць, ✂; зак.

1. Прымусіць заснуць.

   • У. дзіця.
   • У. хворага перад аперацыяй.

2. перан. Давесці да паўсоннага стану.

   • Нудная кніжка ўсыпіла яго.

3. перан. Аслабіць, прымусіць бяздзейнічаць (высок.).

   • У. пільнасць.

|| незак. усыпляць, ✂.

|| наз. усыпленне, ✂.

усыпляльны, ✂.

Які выклікае сон, аднастайна-манатонны.

• У. шум дажджу.
• У. голас.

|| наз. усыпляльнасць, ✂.