Verbum

уява, ✂, ж. (разм.).

1. Тое, што і ўяўленне.

   • Перад ім ва ўяве прамільгнулі знаёмыя вобразы.
   • Не мець уявы пра што-н.

2. Напамінак, вобраз, прымета.

   • Уявы вясны.

уявіцца, ✂; зак.

Узнікнуць ва ўяўленні або (безас.) здацца, паказацца.

• Яму ўявілася будучае.
• Мне ўявілася, што наперадзе — абрыў.

|| незак. уяўляцца, ✂.

уявіць, ✂; зак.

1. У думках скласці вобраз каго-, чаго-н.

   • У. рысы дарагога чалавека.

2. Палічыць, дапусціць.

   • Я не мог у., што ў нас магло адбыцца такое.

3. заг. у знач. пабочн. слова уяві, уяві сабе. Ужыв. для падкрэслівання чаго-н. дзіўнага, цікавага.

|| незак. уяўляць, ✂.

уяўленне, ✂, н.

1. Стварэнне ў думках вобраза каго-, чаго-н. ці ўзнаўленне ў свядомасці атрыманых раней успрыманняў, а таксама канкрэтны вобраз прадмета ці з’явы, які раней уздзейнічаў на органы пачуццяў, а ў гэты момант непасрэдна не ўспрымаецца свядомасцю.

   • Ва ўяўленні паўсталі эпізоды вайны.
   • Зрокавыя ўяўленні.

2. Псіхічны працэс, які заключаецца ў стварэнні новых вобразаў на аснове ўжо наяўных шляхам іх пераўтварэння (спец.); творчая фантазія.

   • У. мастака.

3. Разуменне, веданне чаго-н.

   • Не мець ніякага ўяўлення пра што-н.
   • Скласці сабе ў. пра што-н.

уяўны, ✂.

1. Які існуе ва ўяўленні або мажлівы тэарэтычна.

   • Уяўная небяспека.
   • Уяўная лінія.

2. уяўны лік — у матэматыцы: квадратны корань з адмоўнага ліку.

|| наз. уяўнасць, ✂.