Verbum

аха́пак, ✂, м.

Ноша, якую можна панесці, абхапіўшы рукамі.

• А. сена.
• А. дроў.
• Схапіць у а.

ахапі́ць, ✂; зак.

1. Тое, што і абхапіць.

2. перан. Зайсці з флангаў і акружыць праціўніка.

   • А. флангі праціўніка.

3. Успрыняць цалкам (што-н. вялікае).

   • А. позіркам рачную даліну.

4. Авалодаць з нястрымнай сілай (пра пачуцці, стан).

   • Радасць ахапіла душу.

5. Уключыць у кола дзеяння, уплыву.

   • А. насельніцтва падпіскай на газеты.

6. Абдаць чым-н., пранізаць.

   • Мяне ахапіла холадам.

◊

• Як вокам ахапіць (разм.) — колькі можна ўбачыць.

|| незак. ахопліваць, ✂ і ахапляць, ✂.

|| наз. ахоп, ✂.

|| прым. ахопны, ✂.

ахаро́швацца, ✂; незак. (разм.).

Прыбірацца ў лепшае адзенне, прыводзіць сябе ў парадак.

• А. перад люстрам.

аха́яць, ✂; зак.

Ачысціць ад гразі, бруду.

|| незак. ахайваць, ✂.

ахво́сце, ✂, н., зб.

1. Адходы пры малацьбе; пазадкі (спец.).

2. перан. Паслугачы, прыхільнікі каго-н.

Фашысцкае а.

ахво́та, ✂, ж.

1. Жаданне, імкненне.

   • А. вучыцца.
   • Дзе няма ахвоты, там няма работы (прыказка).
   • Мне спяваць а.

◊

• Ахвота бярэ (разм.) — ёсць жаданне да чаго-н.

• Сагнаць ахвоту (разм.) — задаволіць жаданне, нацешыцца, здаволіцца чым-н.

ахво́тна, прысл.

З вялікім жаданнем.

• А. зраблю.

ахво́тнік, ✂, м.

1. Той, хто мае жаданне заняцца чым-н., узяцца за якую-н. справу.

2. да каго-чаго, на што або з інф. Той, хто схільны да чаго-н., аматар чаго-н. (разм.).

   • А. пагаварыць.

3. Той, хто хоча атрымаць, набыць што-н. (разм.).

   • На кнігу знайшлося многа ахвотнікаў.

|| ж. ахвотніца, ✂.

ахво́тны, ✂ (разм.).

1. Які мае ахвоту да чаго-н. (у 1 знач.).

2. Падатлівы, згаворлівы.

   • Да танцаў ён а.

ахво́чы, ✂ (разм.).

1. Ласы на што-н.

   • А. на салодкае.

2. Руплівы, старанны.