Verbum

ве́ра, -ы, ж.

1. Упэўненасць у кім-, чым-н.

В. ў свае сілы.

В. ў людзей.

2. Перакананне ў існаванні звышнатуральных сіл.

В. ў Бога.

3. Тое, што і рэлігія.

Хрысціянская в.

Чалавек другой веры.

◊

Браць (узяць) на веру (разм.) — верыць, давяраць (паверыць, даверыць) без доказаў.

Верай і праўдай (служыць) — аддана, чэсна.

верабе́й, -б’я́, мн. -б’і́, -б’ёў, м.

Невялікая птушка атрада вераб’іных з карычнева-шэрым апярэннем, якая жыве пераважна паблізу чалавека.

◊

Стрэляны або стары верабей — вопытны, бывалы чалавек.

|| памянш. верабе́йка, -і, мн. -і, -аў, м.

|| прым. вераб’і́ны, -ая, -ае.

Вераб’іная ноч (кароткая летняя ноч, а таксама ноч з бесперапыннай навальніцай і зарніцамі).

вераб’яня́ і вераб’янё, -ня́ці, мн. -ня́ты, -ня́т, н.

Птушаня вераб’я.

ве́раванне, -я, мн. -і, -яў, н.

Рэлігійныя погляды, уяўленні, вера (у 2 знач.).

Вераванні старажытных славян.

ве́раваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; незак., у каго-што.

Тое, што і верыць.

веравучэ́нне, -я, н.

Сукупнасць асноўных палажэнняў якой-н. рэлігіі.

Хрысціянскае в.

веравызна́нне, -я, н.

Разнавіднасць якога-н. веравучэння ў спалучэнні з уласцівай яму абраднасцю.

Свабода веравызнання.

|| прым. веравызна́льны, -ая, -ае.

вераго́дны, -ая, -ае.

1. Які не выклікае сумнення; надзейны.

Верагодныя звесткі.

2. Дапушчальны, магчымы.

В. вывад.

|| наз. вераго́днасць, -і, ж.

верадзі́цца, вераджу́ся, вярэ́дзішся, вярэ́дзіцца; незак. (разм.).

Натруджвацца, надрывацца, што-н. робячы.

верадзі́ць, вераджу́, вярэ́дзіш, вярэ́дзіць; вярэ́джаны; незак., што (разм.).

Шкодзіць што-н. сабе, натруджваючы, надрываючы, або раздражняць балючае.

В. рукі, спіну.

В. рану.

В. сардэчныя раны (перан.: выклікаць цяжкія ўспаміны).

|| зак. зверадзі́ць, звераджу́, звярэ́дзіш, звярэ́дзіць; звярэ́джаны і разверадзі́ць, -вераджу́, -вярэ́дзіш, -вярэ́дзіць; -вярэ́джаны.