Verbum

біч¹, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Бізун, сплецены з дробных раменьчыкаў.

Ударыць бічом.

Б. сатыры (перан.).

2. Ударная частка некаторых механізмаў.

Бічы ў цапах.

3. перан., каго-чаго. Бедства, няшчасце.

Брак — б. вытворчасці.

біч², -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

Чалавек, які не мае месца жыхарства і пэўных заняткаў.

бічава́ць, -чу́ю, -чу́еш, -чу́е; -чу́й; незак., каго-што.

1. Біць, хвастаць бізуном, бічом¹ (у 1 знач.).

2. перан. Выкрываць недахопы, рэзка крытыкаваць.

Б. бюракратаў.

|| наз. бічава́нне, -я, н.