Verbum

у́рвіс, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

Свавольнік, вісус.

у́рна, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

1. Пасудзіна, звычайна ў выглядзе вазы, для пахавання, захавання ў калумбарыі праху нябожчыкаў, падвергнутых спальванню.

2. Скрынка з вузкай адтулінай для апускання выбарчых бюлетэняў.

3. Спецыяльнае ёмішча, якое ўстанаўліваецца на вуліцах для смецця, акуркаў.

уро́блівацца гл. урабіцца.

уро́бліваць гл. урабіць.

уро́да, -ы, Д -дзе.

1. мн. -ы, уро́д, м. і ж. Чалавек з фізічным недахопам, брыдкім абліччам.

2. ж. Натура, характар; прырода.

Такая ўжо яго ў.

уро́к, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Вучэбная работа, зададзеная вучню.

Вывучыць у.

Не зрабіў урокаў.

Складаны ў.

На заўтра ў мяне многа ўрокаў.

2. Вучэбная гадзіна, прысвечаная асобнаму прадмету.

У. роднай мовы.

Званок на ў., з урока.

Зарабляць урокамі (даючы прыватныя ўрокі).

3. Работа, якая павінна быць выканана да пэўнага тэрміну (уст.).

Выканаць дзённы ў.

4. перан. Нешта павучальнае, з чаго можна зрабіць вывад на будучае.

Урокі гісторыі.

Атрымаць добры ў.

Гэта табе будзе ў. надалей.

◊

Браць урокі чаго ў каго — вучыцца ў каго-н. прыватным чынам, не ў школе.

Браць урокі музыкі.

Даваць урокі — выкладаць асобным вучням, не ў школе.

уро́кі, -аў, адз. уро́к, -у, м. (разм.).

Паводле народных уяўленняў: няшчасце, хвароба, пашкоджанне, выкліканыя благім вокам ці дрэнным словам.

Баяцца ўрокаў.

уро́лаг, -а, мн. -і, -аў, м.

Урач — спецыяліст у галіне ўралогіі.

уро́н, -у, м.

Страта, шкода.

Буран нанёс значны ў. гаспадарцы.

уро́слы, -ая, -ае.

Які ўрос.

Урослая ў зямлю хацінка.