Verbum

а́стра, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Травяністая дэкаратыўная расліна сямейства складанакветных з буйнымі кветкамі рознай афарбоўкі, звычайна без паху.

|| прым. а́стравы, -ая, -ае.

астраво́к гл. востраў.

астракі́зм, -у, м. (кніжн.).

1. У Старажытнай Грэцыі — выгнанне небяспечных для дзяржавы грамадзян, што вырашалася шляхам тайнага галасавання.

2. перан. Выгнанне, ганенне.

астрало́гія, -і, ж.

Дысцыпліна, заснаваная на прадказальніцкіх практыках, традыцыях і вераваннях, якія пастуліруюць уздзеянне нябесных цел на зямны свет і чалавека (на яго тэмперамент, характар, учынкі і будучыню) і магчымасць прадказання будучага паводле размяшчэння нябесных цел.

|| прым. астралагі́чны, -ая, -ае.

астра́льны, -ая, -ае (кніжн.).

1. Звязаны з праблемамі светабудовы, жыцця, смерці, лёсу, узаемадзеяння Космасу і Зямлі, боскім пачаткам.

А. культ.

2. Зорны.

А. свет.

астраля́бія, -і, мн. -і, -бій, ж.

Астранамічны і геадэзічны вугламерны інструмент, які выкарыстоўваўся раней для вызначэння становішча нябесных цел, пры здымцы планаў мясцовасці.

астрана́ўт, -а, М -ўце, мн. -ы, -аў, м.

1. Спецыяліст па астранаўтыцы.

2. Тое, што і касманаўт.

астрана́ўтыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

Навука аб палётах лятальных апаратаў у сусветнай прасторы.

|| прым. астранаўты́чны, -ая, -ае.

астрано́м, -а, мн. -ы, -аў, м.

Спецыяліст па астраноміі.

астрано́мія, -і, ж.

Навука аб нябесных целах, іх сістэмах, паходжанні, будове, законах руху, хімічным саставе.

|| прым. астранамі́чны, -ая, -ае.

Астранамічная лічба (перан.: надзвычай вялікая).