Verbum

аса́дкавы, -ая, -ае.

1. гл. асадак.

2. Які ўтварыўся шляхам асядання мінеральных і арганічных рэчываў на дне вадаёмаў.

Асадкавыя горныя пароды.

асака́, -і́, ДМ асацэ́, ж.

Шматгадовая балотная трава з цвёрдым, доўгім, вузкім лісцем.

|| прым. асако́вы, -ая, -ае (спец.).

Сямейства асаковых (наз.).

асалаве́лы, -ая, -ае.

Тое, што і асавелы.

|| наз. асалаве́ласць, -і, ж.

асалаве́ць гл. салавець.

асало́да, -ы, ДМ -дзе, ж.

Вышэйшая ступень задавальнення.

Слухаў з асалодай песню.

асамбле́я, -і, мн. -і, -ле́й, ж.

1. Агульны сход якой-н. міжнароднай арганізацыі.

Генеральная А.

Арганізацыі Аб’яднаных Нацый.

2. (уст.). У эпоху Пятра I: баль, вечар з забавамі.

|| прым. асамбле́йны, -ая, -ае (да 2 знач.).

асана́нс, -у, м. (кніжн.).

Тое, што і сугучнасць; рыфма, у якой супадаюць толькі націскныя галосныя гукі.

|| прым. асана́нсны, -ая, -ае.

Асанансныя рыфмы.

аса́нна, выкл.

У царкоўным богаслужэнні: узнёслае ўслаўленне, хвалебны вокліч у малітве.

◊

Спяваць асанну каму (кніжн., уст.) — узносіць, усхваляць каго-н.

асарамаці́цца гл. сарамаціцца.

асарамаці́ць гл. сарамаціць.