Verbum

сенсуа́льны, -ая, -ае.

Заснаваны на суб’ектыўных пачуццях, адчуваннях.

|| наз. сенсуа́льнасць, -і, ж.

сентыменталі́зм, -у, м.

1. Кірунак у літаратуры і мастацтве 18 — пачатку 19 ст., які характарызуецца асаблівай увагай да духоўнага жыцця чалавека, пачуццёвасцю і ідэалізаваным паказам людзей, жыццёвых сітуацый, прыроды.

2. Сентыментальныя (у 2 знач.) адносіны да чаго-н. (кніжн.).

|| прым. сентыменталі́сцкі, -ая, -ае.

сентыменталі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Прадстаўнік сентыменталізму (у 1 знач.).

|| прым. сентыменталі́сцкі, -ая, -ае.

сентымента́льнасць, -і, ж.

1. гл. сентыментальны.

2. Сентыментальныя паводзіны і ўчынкі.

Не трэба сентыментальнасцей.

сентымента́льнічаць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

1. Быць сентыментальным (у 2 знач.).

2. перан., з кім. Абыходзіцца з кім-н. празмерна мякка, паблажліва.

Не сентыментальнічай з гэтым гультаём!

сентымента́льны, -ая, -ае.

1. Заснаваны на прынцыпах сентыменталізму (у 1 знач.).

С. раман.

2. Залішне чуллівы, пяшчотны, здольны лёгка расчуліць.

С. верш.

С. лад думак.

Сентыментальная сцэна.

|| наз. сентымента́льнасць, -і, ж. (да 2 знач.).

сентэнцы́йны, -ая, -ае (кніжн.).

Павучальны, які мае ў сабе сентэнцыю.

С. раман.

|| наз. сентэнцы́йнасць, -і, ж.

сентэ́нцыя, -і, мн. -і, -цый, ж. (кніжн.).

Выслоўе павучальнага характару.

Выслухаць чые-н. сентэнцыі.

се́нцы гл. сені.

сеньёр, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. У феадальным грамадстве: землеўладальнік, які меў неабмежаваную ўладу на сваёй тэрыторыі.

2. У іспанамоўных краінах: форма ветлівага звароту да мужчыны.

|| ж. сеньёра, -ы, мн. -ы, -ёр (да 2 знач.).