Verbum

айкані́міка, -і, ж. (спец.).

Раздзел тапанімікі, які вывучае айконімы, заканамернасці іх узнікнення, развіцця і функцыянавання.

|| прым. айканімі́чны, -ая, -ае.

айкані́мія, -і, ж. (спец.).

Сукупнасць айконімаў пэўнай тэрыторыі.

А.

Віцебшчыны.

|| прым. айканімі́чны, -ая, -ае.

айко́нім, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Уласная назва населенага пункта.

айма́к, -а́, м.

Адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў Бураціі, Горна-Алтайскай аўтаномнай вобласці і Манголіі.

|| прым. айма́чны, -ая, -ае.

а́йсберг, -а, мн. -і, -аў, м.

Плывучая ледзяная гара, абломак ледавіка.

айце́ц, айца́, м.

1. Святар.

Святы а.

А.

Павел (зварот да святара).

2. разм. Бацька.

Ці яў мамкі не радзілася, ці ў айца не гадавалася (з нар.).

айчы́м, -а, м.

Няродны бацька, муж маці ў адносінах да яе дзяцей ад папярэдняга шлюбу.

Рос хлопчык без бацькі, з айчымам.

айчы́на, -ы, ж. (высок.).

Бацькаўшчына, радзіма.

Наведаў нядаўна айчыну сваю.

|| прым. айчы́нны, -ая, -ае.

Вялікая Айчынная вайна.

акава́ць, акую́, акуе́ш, акуе́; акуём, акуяце́, акую́ць; аку́й; акава́ны; зак., што і чым.

Абабіць металам.

А. скрыню жалезам.

А. бочку.

|| незак. ако́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. ако́ўванне, -я, н. і ако́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж.

|| прым. ако́вачны, -ая, -ае.

акадэмі́зм, -у, м. (кніжн.).

1. Кірунак у выяўленчым мастацтве 17—19 стст., які прытрымліваецца ўсталяваных канонаў мастацтва антычнасці і эпохі Адраджэння.

2. Чыста тэарэтычны кірунак у навуковых і вучэбных занятках, адарванасць іх ад практыкі, ад актуальных задач сучаснасці.