Verbum

пе́сцік, -а, мн. -і, -аў, м.

Жаночы орган кветкі, з якога ўтвараецца плод пасля апладнення пыльцой.

пе́сціцца, пе́шчуся, пе́сцішся, пе́сціцца; незак.

Аддавацца пяшчотам, цешыцца бестурботнасцю.

П. ў цяньку.

пе́сціць, пе́шчу, пе́сціш, пе́сціць; пе́шчаны; незак.

1. каго. Любоўна даглядаць, пялегаваць; патураць усім жаданням, балаваць.

П. дзяцей.

2. каго. Лашчыць, галубіць.

П. дачку.

3. перан., каго-што. Выклікаць прыемныя адчуванні (пра вецер, сонца і пад.).

Вецер песціць твар.

4. перан., што. Жадаць здзяйснення чаго-н. прыемнага.

П. надзею.

|| зак. вы́песціць, -пешчу, -песціш, -песціць; -пешчаны (да 1 знач.) і спе́сціць, спе́шчу, спе́сціш, спе́сціць; спе́шчаны (да 1 знач.).