Verbum

дыягнастава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; -тава́ны; зак. і незак., што (спец.).

1. Паставіць (ставіць) дыягназ.

Д. хваробу.

2. Устанавіць (устанаўліваць) тэхнічны стан машын, механізмаў.

|| наз. дыягнастава́нне, -я, н. і дыягно́стыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

Дыягнаставанне хваробы.

Тэхнічная дыягностыка.

Спецыяліст па дыягностыцы.

дыягно́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Урач, які ўстанаўлівае дыягназ.

дыягно́стыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

1. гл. дыягнаставаць.

Ранняя д. захворвання.

Лабараторная д.

2. Галіна медыцыны аб метадах і прынцыпах вызначэння дыягназу.

|| прым. дыягнасты́чны, -ая, -ае.

дыягра́ма, -ы, мн. -ы, -ра́м, ж.

Графічны відарыс, які наглядна ілюструе суадносіны якіх-н. велічынь.

Д. росту навуковых кадраў.

|| прым. дыягра́мны, -ая, -ае.

дыядэ́ма, -ы, мн. -ы, -дэ́м, ж.

1. Вянок або галаўная павязка з упрыгожаннямі з каштоўных камянёў, якія надзявалі цары і вярхоўныя жрацы ў мінулыя часы.

2. Жаночае галаўное ўпрыгожанне з каштоўных камянёў у выглядзе кароны.

Д. з сапраўднымі брыльянтамі.

дыя́кан, -а, мн. -ы, -аў, м.

У праваслаўнай царкве: ніжэйшае духоўнае званне; памочнік святара ў час царкоўнай службы.

|| прым. дыя́канскі, -ая, -ае.

Д. сан.

дыя́каніха, -і, ДМ -нісе, мн. -і, -ніх, ж. (разм.).

Жонка дыякана.

дыякрыты́чны, -ая, -ае.

У выразе: дыякрытычны знак — надрадковы ці падрадковы знак у літары (у некаторых алфавітах — побач з літарай), які ўдакладняе гучанне, напр., значок кароткасці над літарамі «ў» або «й».

дыяле́кт, -у, М -кце, мн. -ы, -аў, м.

Мясцовая разнавіднасць мовы, якая адрозніваецца ад сумежных гаворак своеасаблівымі фанетычнымі, граматычнымі і лексічнымі рысамі.

Паўночна-ўсходні д. беларускай мовы.

|| прым. дыяле́ктны, -ая, -ае.

Д. арэал.

дыялектало́гія, -і, ж.

Раздзел мовазнаўства, які вывучае дыялекты.

|| прым. дыялекталагі́чны, -ая, -ае.