Verbum

святлолячэ́нне, -я, н.

Лячэнне штучна атрыманымі інфрачырвонымі, бачнымі і ўльтрафіялетавымі прамянямі.

|| прым. святлолячэ́бны, -ая, -ае.

святломаскіро́ўка, -і, ДМ -ро́ўцы, мн. -і, -ро́вак, ж.

Маскіроўка асветленых аб’ектаў.

|| прым. святломаскіро́вачны, -ая, -ае.

святлотэхні́чны гл. святлатэхніка.

святлоценявы́ гл. святлацень.

святля́к, святляка́, мн. святлякі́, святляко́ў, м.

Невялікае насякомае сямейства жукоў, якое свеціцца ў цемры.

|| памянш. светлячо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

свято́чны, -ая, -ае.

1. гл. свята.

2. Не будзённы, прыгожы, прыбраны.

С. касцюм.

3. перан. Урачыста-ўзнёслы, шчаслівы.

С. настрой.

свято́ша, -ы, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ы, Т -ай (-аю), ж., мн. -ы, -то́ш (іран.).

Прытворна-набожны чалавек; ханжа.

свя́тцы, -аў.

Царкоўная кніга з пералікам свят і святых па днях іх памінання.

святы́, -а́я, -о́е.

1. Надзелены боскай сілай, вышэйшай дасканаласцю і чыстатой.

Святая Тройца.

Святая вада.

2. у знач. наз. святы́, -о́га, мн. -ы́я, -ы́х, м., свята́я, -о́й, мн. -ы́я, -ы́х, ж. У хрысціян: чалавек, які ўсё жыццё прысвяціў служэнню богу і рэлігіі, а пасля смерці прызнаны царквой нябесным заступнікам веруючых.

Абразы са святымі.

3. перан. Бездакорны ў сваім жыцці, паводзінах, высокамаральны.

Не такі ён с., як здаецца (не такі бязгрэшны).

4. Прасякнуты высокімі пачуццямі, узвышаны, чысты, высакародны (высок.).

Святая любоў да Радзімы.

5. Сапраўдны, запаветны, выключны па сваёй важнасці, велічны.

С. абавязак дзяцей — паважаць бацькоў.

◊

Святая святых (высок.) — пра нешта самае дарагое, велічнае.

|| наз. свя́тасць, -і, ж.

святы́ня, -і, мн. -ты́нь і -яў, ж.

1. Тое, што з’яўляецца асабліва дарагім, што ахоўваецца і шануецца (высок.).

Народныя святыні.

Брэсцкая крэпасць — наша с.

2. Прадмет або месца рэлігійнага пакланення.

Святыні ў ахвяру не прыносяцца.