Verbum

фас

(фр. face, ад лац. facies = твар)

1) выгляд спераду, з твару;

2) бок абароннага збудавання, павернуты да праціўніка.

фа́са

(польск. fasa, ад ням. Fass = бочка)

драўляная дзежка з клёпак, якая служыць для захоўвання розных прадуктаў.

фасава́ць

(польск. fasować, ад ням. fassen)

раскладваць, разважваць тавар на пэўныя часткі і запакоўваць іх, рыхтуючы да продажу.

фаса́д

(фр. façade)

знешняя пярэдняя частка будынка.

фасамбро́нія

(н.-лац. fossombronia)

пячоначны мох сям. кадоніевых, які расце на аголенай пясчанай і балотнай глебах, па краях канаў, на палях.

фасге́н

(ад гр. phos = святло + -ген)

ядавіты бясколерны газ з удушлівым пахам гнілога сена, які выкарыстоўваюць у арганічным сінтэзе; атрутнае рэчыва ўдушлівага дзеяння.

фасе́т

(фр. facette)

1) скошаная бакавая грань чаго-н., напр. люстэрка;

2) грань адшліфаванага каменя;

3) рагавіца кожнага з асобных вочак, з якіх складаецца складанае вока членістаногіх; фасетка.

фасіліза́цыя

(ад лац. fossilis = выкапнёвы)

працэс ператварэння рэштак рэшткаў вымерлых жывёл і раслін у выкапнёвы стан шляхам замяшчэння арганічных рэчываў мінеральнымі.

фасі́ліі

(ад лац. fossilis = выкапнёвы)

рэшткі і сляды жыццядзейнасці арганізмаў геалагічнага мінулага ў горных пародах; акамянеласці.

фасі́льны

(лац. fossilis)

выкапнёвы, які адносіцца да выкапнёвых жывёл і раслін.