Verbum

фал

(гал. val)

1) трос для падымання на караблі парусоў, сігнальных флажкоў і інш.;

2) вяроўка для раскрыцця парашута без удзелу парашутыста, якая прымацоўваецца адным канцом да самалёта, а другім — да выцяжнога кольца.

фала́нга​¹

(гр. phalanks, -ngos)

1) шчыльна самкнуты строй пяхоты і конніцы ў Стараж. Грэцыі і Македоніі;

2) перан. рад, шарэнга каго-н., чаго-н. (напр. ф. раманістаў, ф. чаўноў);

3) вялікая абшчына, камуна ў вучэнні ўтапічнага сацыялізму (гл. фур’ерызм);

4) іспанская фашысцкая партыя.

фала́нга​²

(гр. phalanks, -ngos)

1) кожная з кароткіх трубчастых костачак пальцаў чалавека і пазваночных жывёл;

2) ядавітая членістаногая жывёла класа арахнідаў, якая жыве ў цёплых краінах.

фалангі́сты

(ісп. falangistas)

члены іспанскай фашысцкай партыі (гл. фаланга 4).

фаланстэ́р

(фр. phalanstere, ад гр. phalanks = вайсковы табар)

спецыяльны будынак для фалангі 3 ва ўтапічным вучэнні французскага сацыяліста Ш. Фур’е (гл. фур’ерызм).

фала́ры

(гр. phalara)

металічныя круглыя бляхі, якія ўпрыгожваюць збрую каня.

фа́лас

(гр. phallos)

мужчынскі палавы орган, а таксама яго відарыс, які абогатвараўся некаторымі народамі як сімвал апладатваральнага пачатку прыроды.

фа́лда

(польск. fałda, ад ням. Falte)

1) складка на адзенні;

2) задняе крысо фрака, мундзіра і інш.

фалеры́ст

(ад фалерыстыка)

калекцыянер значкоў і розных нагрудных знакаў адрознення.

фалеры́стыка

(ад гр. phalaron = металічныя ўпрыгожанні)

1) дапаможная гістарычная дысцыпліна, якая вывучае гісторыю ордэнаў, медалёў і іншых знакаў адрознення;

2) калекцыяніраванне значкоў і розных нагрудных знакаў.