Verbum

імплазі́ўны

(лац. implosivus)

лінгв. змычны зычны гук, пры вымаўленні якога за змычкай няма выбуху (напр. «абмыць»).

імпланта́цыя

(ад ім- + plantatio = саджанне)

1) тое, што і трансплантацыя;

2) укараненне зародка ў слізістую абалонку маткі.

імпліка́цыя

(лац. implicatio)

лагічная аперацыя, якая ўтварае складанае выказванне з двух выказванняў пры дапамозе лагічнай звязкі, што адпавядае злучніку «калі..., то».

імпліцы́тны

(лац. implicite)

скрыты, не выказаны яўна, які падразумяваецца (проціл. экспліцытны).

імпло́зія

(ад лац. im + plaudere = біць, удараць)

лінгв. першая фаза артыкуляцыі змычнага зычнага — змыканне.

імплю́вій

(лац. impluvium = вадасцёк)

чатырохвугольны неглыбокі басейн у цэнтры атрыя, куды праз камплювій сцякала са страхі дажджавая вада.

імпо́ст

(фр. imposte, іт. imposta, ад лац. imponere = укладваць)

архіт. верхні камень слупа, сцяны, калоны, які з’яўляецца падпорай аркі або бэлькі.

імправізава́ць

(іт. improwisare, ад лац. improvisus = непрадбачаны)

ствараць што-н. без папярэдняй падрыхтоўкі, на хаду, у час выканання (напр. і. верш).

імправіза́тар

(фр. improvisateur)

той, хто імправізуе, мае здольнасць імправізаваць.

імправіза́цыя

(фр. improvisation, ад лац. improvisus = непрадбачаны)

1) стварэнне чаго-н. (напр. верша, музыкі) без папярэдняй падрыхтоўкі, на хаду, у час выканання;

2) літаратурны або музычны твор, створаны ў час выканання, без папярэдняй падрыхтоўкі.