Verbum

ландо́

(фр. landau)

1) чатырохмесная карэта з адкідным верхам;

2) кузаў легкавога аўтамабіля з адкідным верхам над заднімі сядзеннямі.

ландра́с

(дацк. Landrace, ад land = краіна + race = парода)

беконная парода свіней, выведзеная ў Даніі.

ландра́т

(ням. Landrat)

1) орган кіравання ў некаторых кантонах Швейцарыі;

2) выбарная асоба, якая ўзначальвае раённы орган мясцовага кіравання ў Германіі;

3) член дваранскай калегіі пры губернатары ў Расіі 18—19 ст.

ландскне́хт

(ням. Landsknecht)

1) наёмны салдат у некаторых краінах Зах. Еўропы ў 15—17 ст.;

2) перан. наёмнік.

ла́ндстынг

(шв. Landsting)

1) орган мясцовага самакіравання ў Швецыі;

2) верхняя палата парламента (рыгсдага) у Даніі да 1953 г. (ніжняя фолькетынг).

ландта́г

(ням. Landtag, ад Land = зямля + Tag = сход)

выбарны орган самакіравання адміністрацыйна-тэрытарыяльных адзінак — зямель у Германіі і Аўстрыі.

ландша́фт

(ням. Landschaft)

1) агульны выгляд, а таксама сукупнасць тыповых прыкмет якой-н. мясцовасці (напр. горны л., азёрны л.);

2) тое, што і пейзаж 2.

ландшту́рм

(ням. Landsturm)

катэгорыя ваеннаабавязаных запасу трэцяй чаргі і сфарміраваныя з іх дапаможныя вайсковыя часці ў Германіі да 1945 г.

ла́нды

(фр. landes)

нізінныя пясчаныя раўніны па берагах Біскайскага заліва ў Францыі, адгароджаныя ад мора паласой дзюн.

ла́ндэсштат

(ням. Landesstaat)

сістэма саслоўных устаноў дваранства ў Прыбалтыцы ў 17 — пач. 20 ст., якая прадугледжвала аўтаномію памешчыкаў у адносінах да цэнтральнай улады.