Verbum

супі́н

(лац. supinum)

нязменная дзеяслоўная форма, якая ўжываецца для абазначэння мэты пры дзеясловах руху ў некаторых індаеўрапейскіх мовах.

супіна́тар

(ад лац. supinare = адкідваць назад)

1) артапедычная вусцілка, якая ўкладваецца ў звычайны абутак пры пляскатасці ступні;

2) анат. адна з мышцаў, якія паварочваюць канечнасць вонкі.

супіна́цыя

(лац. supinatio, ад supinare = адкідваць назад)

1) рух перадплечча і кісці рукі, пры якім далонь паварочваецца наперад і ўгору, а вялікі палец ад сярэдняй плоскасці цела; паварот ступні, пры якім унутраны край яе паднімаецца, а знешні апускаецца (параўн. пранацыя 1);

2) пазіцыя ў фехтаванні, калі ўзброеная рука павернута далонню ўверх (параўн. пранацыя 2).

суплетыві́зм

(ад лац. supletivus = дадатковы)

лінгв. утварэнне формаў аднаго і таго ж слова ад розных асноў (напр. я — мяне, добры — лепшы).

суплеты́ўны

(лац. supletivus = дадатковы);

лінгв. с-ыя формы — формы аднаго слова, утвораныя ад розных асноў.

супралітара́ль

(ад лац. supra = над + літараль)

зона ўзбярэжжа акіяну або мора, размешчаная вышэй за літараль.

супранатуралі́зм

(ад лац. supra = над + натуралізм)

вера ў надпрыроднае.

супрэматы́зм

(ад лац. supremus = вышэйшы)

фармалістычная плынь у рускім мастацтве пач. 20 ст., разнавіднасць абстракцыянізму.

супрэ́сія

(лац. suppressio = ціск)

поўнае або частковае ўзнаўленне ў спадчынна змененых формах арганізма нармальнага праяўлення прыкметы ў выніку новай мутацыі.

супрэфе́кт

(фр. souspréfet)

прадстаўнік прэфекта ў адміністрацыйнай акрузе ў Францыі.