Verbum

абазва́ць, абзаву, абзавеш, абзаве; абзавём, абзавяце; зак., каго.

Назваць непрыстойным або зневажальным імем; даць каму‑н. мянушку. [Палашка:] — Ён [дзед Аўсей] мяне за-а-ціркай абазваў. Лынькоў.

абазі́н,

гл. абазіны.

абазі́нка,

гл. абазіны.

абазі́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да абазінаў.

абазі́ны, ‑аў; адз. абазін, ‑а, м., абазінка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. абазінкі, ‑нак; ж.

Народ, які жыве ў Карачаева-Чэркескай аўтаномнай вобласці.

абазнава́цца, ‑знайся, ‑знаешся, ‑знаецца.

Незак. да абазнацца.

абазна́цца, ‑знаюся, ‑знаешся, ‑знаецца; зак.

1. Памыліцца, палічыўшы каго‑н. за другога, што‑н. за другое. [Люба:] — Мне таксама здалося, быццам ён [Пятро Расчэня] прыехаў. Толькі я думала, што абазналася. Асіпенка.

2. Пазнаёміцца, звыкнуцца з чым‑н. Пятрусь каля трох месяцаў папрацаваў падручным,.. абазнаўся з варштатам і станкамі. Гартны.

абазна́чаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад абазначыць.

абазнача́цца, ‑аецца; незак.

1. Незак. да абазначыцца.

2. Зал. да абазначаць.

абазнача́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да абазначыць.