абрашэ́ціць, ‑шэчу, ‑шэціш, ‑шэціць; зак., што.
Зрабіць рашотку на чым‑н. Абрашэціць акно.
абрашэ́чаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад абрашэціць.
абрашэ́чвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да абрашэчваць.
абрашэ́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да абрашэціць.
абро́блены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад абрабіць.
абро́жак, ‑жка, м.
Абл. Раменьчык, які надзяецца на шыю жывёле; нашыйнік. Для Рыжыка гаспадар зрабіў будку, купіў ланцуг і пашыў моцны аброжак з гужа. Дамашэвіч.
абро́к 1, ‑у, м.
Гіст. Натуральны або грашовы падатак, які спаганяўся памешчыкамі з прыгонных сялян; чынш. Збіраць аброк. □ Пранюхаў князь: мужыкі багацей сталі жыць, Маюць хлеб ды з бярозавым сокам. Загадаў аканомам сваім аблажыць Мужыкоў цяжэйшым аброкам. Танк.
абро́к 2, ‑у, м.
Корм для коней, звычайна авёс. Мужчыны павыпрагалі коней, далі ім аброку і таксама пайшлі да гурту. Сачанка. Не даўшы аброку, не бі кіем па боку. Прыказка.
абро́слы, ‑ая, ‑ае.
Пакрыты расліннасцю. На невялічкай палянцы, аброслай з усіх бакоў густым арэшнікам, стаялі і ляжалі людзі, усе падобныя адзін на другога. Чарот. // Пакрыты валасамі, шчаціннем. [Пятроў] з’явіўся на аэрадром раніцаю — увесь аброслы, худы, агрубелы, з запухлым пасінелым горлам. Лупсякоў.
абро́ць, ‑і, ж.
Прадмет вупражы, які надзяецца каню на галаву. Сёмка трымаў каня за аброць, упіраўся плечуком у аглоблю. Колас.
•••
Трымаць на аброці гл. трымаць.
абро́чнік, ‑а, м.
Гіст. Прыгонны селянін, які знаходзіўся на аброку.