абкі́даць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
1. Кідаючы, пакрыць што‑н. чым‑н.; абсыпаць. Нібыта нейкая дзівосная духмяная пена акіянскага прыбою абкідала гэтыя дрэвы. Дубоўка. // Абкласці, абсыпаць што‑н. з бакоў. Апусціўшы слупы, іх абкідалі ў яме каменнем і зямлёю. Пташнікаў. // безас. Пакрыць высыпкай. Губы абкідала.
2. Абшыць берагі тканіны. Абкідаць швы.
абкіда́ць, ‑а́ю, ‑а́еш, ‑а́е.
Незак. да абкі́даць.
абкі́дванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. абкідваць — абкі́даць.
абкі́дваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да абкі́даць.
абкітава́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад абкітаваць.
абкітава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., што.
Замазаць шчыліны, пазы кітам. Абкітаваць вокны.
абкіто́ўванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. абкітоўваць — абкітаваць.
абкіто́ўвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да абкітоўваць.
абкіто́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да абкітаваць.
абкіто́ўка, ‑і, ДМ ‑ўцы, ж.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. абкітоўваць — абкітаваць.
абкла́д, ‑а, м.
1. Спец. Абкружэнне звера ў часе палявання. [Бацька:] І сігануў бы з абклада, каб не Адамовіч — гэты, з Усоха што. Ён, праўда, сцебануў метка: воўк — у снег... Масарэнка.
2. Аздоба пераплёту царкоўных кніг ці паверхні абразоў у сярэдневяковым мастацтве.