Verbum

адуры́ць, адуру, адурыш, адурыць; зак., што.

У выразе: адурыць галаву — надакучыць гаворкай, просьбамі, прапановамі; угаворамі прымусіць што‑н. зрабіць.

адурэ́лы, ‑ая, ‑ае.

Які дайшоў да адурэння. А дзе абоз — бачу адзаду, здалёк: спуджаныя коні, адурэлае быдла, звар’яцелыя людзі. Гарэцкі.

адурэ́нне, ‑я, н.

Стан паводле знач. дзеясл. адурэць.

адурэ́ць, ‑эю, ‑эеш, ‑эе; зак.

Тое, што і здурнець.

адусю́ль, прысл.

З розных месцаў, з усіх бакоў. Шмат адусюль прыходзіла людзей: З суседніх вёсак, з дальніх хутароў. Танк. У класе падняўся рогат, адусюль чуліся вясёлыя жарты і выгукі. Краўчанка.

адутлава́тасць, ‑і, ж.

Уласцівасць адутлаватага.

адутлава́ты, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і азызлы (у 1 знач.). Твар у астравіцяніна быў круглы, з адутлаватымі шчокамі. Беразняк.

адухаві́ць, ‑хаўлю, ‑хавіш, ‑хавіць; зак., каго-што.

Прыпісаць жывёле, рэчы, з’яве рэчаіснасці найвышэйшыя духоўныя здольнасці. // Духоўна ўзвысіць, авысакародзіць.

адухаўле́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. адухаўляць — адухавіць.

адухаўля́цца, ‑яецца; незак.

Зал. да адухаўляць.