Verbum

абла́таны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад аблатаць.

абла́таць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Разм.

1. Наладзіць адзенне, накладваючы латкі. Аблатаць спяцоўку.

2. Забяспечыць наладай адзення ўсіх або многіх. Аблатаць сям’ю.

аблаташы́ць, ‑ташу, ‑тошыш, ‑тошыць; зак., што.

Разм. Абабраць, абарваць (садавіну, агародніну), дапускаючы свавольства, глум. Аблаташыць сад. Аблаташыць яблыкі.

абла́ўшчык, ‑а, м.

Той, хто прымае ўдзел у аблаве.

аблахма́цець, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.

Разм. Запусціць бараду, валасы, не вельмі клапоцячыся пра іх акуратнасць. [Людзі] паабрасталі бародамі, аблахмацелі. Навуменка.

аблахма́ціцца, ‑ачуся, ‑ацішся, ‑аціцца; зак.

Разм. Абрасці барадой, валасамі, страціць акуратнасць.

аблачы́на, ‑ы, ж.

Тое, што і воблака. З галавою хаваюся ў чэрвеньскіх травах, Промні гоняцца ўслед неадступнай асвы, І чародка-града аблачын кучаравых Праплывае-плыве за прастор лугавы. Гаўрусёў.

аблачэ́нне, ‑я, н.

Царкоўнае адзенне, якое ужываецца ў час набажэнства. Разабраўшы сваё начынне і апрануўшы аблачэнне, поп стаў «тварыць» малітву. Нікановіч.

абла́шчаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад аблашчыць.

абла́шчваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да аблашчыць.