Verbum

абавя́зваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да абавязаць.

абавязко́ва, прысл.

Безумоўна, немінуча, няўхільна. Людзі кажуць: калі поле крадзе, то абавязкова бачыць лес. Непачаловіч.

абавязко́васць, ‑і, ж.

Уласцівасць абавязковага. Абавязковасць працы для ўсіх працаздольных членаў грамадства.

абавязко́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Які безумоўна трэба выконваць. Абавязковая ўмова. Абавязковая пастанова. // Які патрабуецца ў заканадаўчым парадку. Усеагульнае абавязковае навучанне.

2. Які заўсёды павінен быць, заўсёды прысутнічае. Абавязковы экземпляр. □ У п’есах Марцінкевіча важная роля адводзіцца куплету, які раней быў абавязковай прыналежнасцю вадэвіля. Ярош.

абагаві́ць, ‑гаўлю, ‑гавіш, ‑гавіць; ‑гавіце; зак., каго-што.

Тое, што і абогатварыць.

абагаўле́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. абагаўляць — абагавіць.

абагаўлёны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад абагавіць.

абагаўля́цца, ‑яецца; незак.

Зал. да абагаўляць.

абагаўля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.

Незак. да абагавіць.

абагаці́цца, ‑гачуся, ‑гацішся, ‑гаціцца; зак.

1. Стаць багатым, разбагацець.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Стаць багацейшым на якое‑н. рэчыва (пра глебу, руду, мінералы і пад.). Глеба абагацілася азотам.