адшліфо́ўка, ‑і, ДМ ‑ўцы, ж.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. адшліфоўваць — адшліфаваць.
адшмаргну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак., што.
Рэзкім рухам адвесці назад, убок (занавеску і пад.). Косця ўсхапіўся з ложка.., падышоў да акна, адшмаргнуў фіранкі — у пакоі скупа павіднела. Адамчык.
адшмата́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Разм. Неакуратна адарваць, ададраць, адрэзаць. Напіхаў я сабе банак у кішэні. Хлеба адшматаў добры кавалак і таксама пайшоў на сваё месца. Гарэцкі.
адшмо́ргвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да адшморгваць.
адшмо́ргваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да адшмаргнуць.
адшму́ляць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак., што.
Разм. Аддзяліць, адрэзаць чым‑н. тупым.
адшпа́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак.
Разм. Набіць, адхвастаць (у 1 знач.).
адшпі́лены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад адшпіліць.
адшпілі́цца, ‑шпіліцца; зак.
Стаць непрышпіленым; расшпіліцца. Каўнер адшпіліўся. // Выпасці з пятлі; разняцца. Гузік адшпіліўся. Кнопка адшпілілася.
адшпілі́ць, ‑шпілю, ‑шпіліш, ‑шпіліць; зак., што.
Адняць, адпусціць прышпіленае. Адшпіліць медаль. // Разняць часткі зашпількі. — А вось паглядзім! — упарта сказаў Мірон, адшпіліў рэмень і ўзяўся за жалезную спражку. Маўр. [Сцяпан] адшпіліў спражку, зняў ашыйнік і, усміхнуўшыся, кінуў яго сыну пад ногі. Пальчэўскі.