карабе́ль, ‑бля, м.
Вялікае марское судна. Ваенны карабель. Акіянскі карабель. Служыць на караблі матросам. □ Па разгойдан[ым] бурлів[ым] моры ішоў горды ў смелым поступе сваім карабель, трымаючы курс на далёкае яснае сонца. Зарэцкі.
•••
Карабель-спадарожнік — касмічны карабель, выведзены на арбіту спадарожніка Зямлі.
Касмічны карабель — лятальны апарат, прызначаны для палёту чалавека ў космас.
Лінейны карабель — вялікі, добра ўзброены ваенны карабель, прызначаны для правядзення буйных аперацый; лінкор.
Паветраны карабель — дырыжабль або цяжкі самалёт.
Спаліць свае караблі гл. спаліць.
[Ад грэч. kárabos.]
карабе́льны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да карабля, належыць караблю. Карабельныя снасці. Карабельны журнал. Карабельны грум. // Які служыць на караблі. Карабельны ўрач. // Прызначаны для будаўніцтва і рамонту караблёў. Карабельная сталь. Карабельная верф.
•••
Карабельны лес гл. лес.
карабе́льшчык, ‑а, м.
1. Уст. Уладальнік карабля. // Той, хто плавае на караблі.
2. Разм. Тое, што і караблебудаўнік.
карабі́н 1, ‑а, м.
1. Баявая вінтоўка з пакарочаным ствалом. Сержант ускінуў угару карабін, умомант прыцэліўся і стрэліў. Чорны.
2. Паляўнічая вінтоўка, з якой палююць на буйнога звера.
[Фр. carabine.]
карабі́н 2, ‑а, м.
Спружыновая зашчапка ў ланцужках, лейцах і пад., якая адкрываецца ўнутр.
[Фр. carabine.]
карабіне́р, ‑а, м.
1. Узброены карабінам салдат асобай вайсковай часці адборных стралкоў у арміях краін Заходняй Еўропы і Расіі да сярэдзіны 19 ст.
2. Жандар у Італіі.
[Фр. carabinier.]
карабіне́рны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да карабінераў, складаецца з карабінераў. Карабінерны полк.
карабі́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Разм. Тое, што і карабін 1. [Дзед] размахваў карабінкай, якою падарыў яго Сёмка-матрос. Лынькоў.
кара́бканне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. карабкацца.
кара́бкацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
Лезці ўгору, чапляючыся рукамі і нагамі, хапаючыся за што‑н.; караскацца. Косцік абхапіў рукамі камель і, перабіраючы нагамі, пачаў карабкацца на хвою. С. Александровіч. Учапіўшыся рукамі за пачарнелую траву на ўзбочыне, Соня карабкалася з канавы на дарогу. Курто. // Разм. Падымацца, узбірацца куды‑н. з вялікай цяжкасцю. Адразу, як толькі Марыя канчае свае справы з прарабам, карабкаемся ўдзвюх на трэці паверх. Васілевіч. З парасніку вытыркаецца фурманка і, нібы сонная, павольна карабкаецца на ўзгорак. Мурашка.
караблебудава́нне, ‑я, н.
Будаванне суднаў, а таксама навука аб іх будаванні.