Verbum

кал, ‑у, м.

Змесціва кішэчніка, якое выдзяляецца пры спаражненні.

калабарацыяні́зм, ‑у, м.

Здрадніцкае супрацоўніцтва з ворагамі сваёй радзімы ў час акупацыі яе фашысцкімі войскамі ў перыяд другой сусветнай вайны.

[Ад фр. collaboration — супрацоўніцтва.]

калабарацыяні́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Здраднік, які супрацоўнічаў з ворагамі сваёй радзімы ў час акупацыі яе фашысцкімі войскамі ў перыяд другой сусветнай вайны.

калаіда́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае ўласцівасці калоіду. Калаідальны раствор. Калаідальныя рэчывы.

калакалу́ша, ‑ы, ж.

Абл. Чаромха. [Дуня:] І прадпрыемства павінна быць прыгожым. Тым больш на нашай рэчцы. Вакол такія дрэвы, а ўвесну расцвітаюць бэз, калакалуша, краскі на лузе. Губарэвіч.

калама́жка, ‑і, ДМ ‑жцы; Р мн. ‑жак; ж.

Лёгкая выязная павозка на рысорах. Назаўтра Антон з Сымонам у лёгкай, на рысорах, каламажцы за дзень аб’ехалі ледзь не ўсе палі калгаса. Сіняўскі. Люба з Ларысай прыехала ў двор з горада на спружыністай невялічкай, як дваім сесці, каламажцы. Мурашка.

калама́зь, ‑і, ж.

Мазь з дзёгцю, смалы і солі для змазвання калёс; калёсная мазь.

каламбі́на, ‑ы, ж.

Персанаж італьянскай народнай «камедыі масак» — каханая арлекіна.

[Іт. colombina.]

каламбу́р, ‑а, м.

Жарт, заснаваны на выкарыстоўванні розных слоў, блізкіх па гучанню, або розных значэнняў аднаго слова; гульня слоў. Быстроў не вешаў галавы, пасмейваўся сабе, сыпаў каламбурамі і, здавалася, быў зусім задаволены лёсам. Мележ.

[Фр. calembour.]

каламбу́рны, ‑ая, ‑ае.

Які з’яўляецца каламбурам, засноўваецца на каламбуры. Какамбурны выраз. Каламбурны верш.