Verbum

абу́за, ‑ы, ж.

Непрыемныя абавязкі, лішні клопат, турбота. [Тхорык:] — Дырэктар так і сказаў: конь нам цяпер — абуза, толькі лішні перавод фуражу. Кулакоўскі.

абулі́я, ‑і, ж.

Спец. Расслабленне ці страта волі, выкліканыя хваробай; бязволле.

абумо́віць, ‑моўлю, ‑мовіш, ‑мовіць; зак., што.

1. Абмежаваць што‑н. пэўнымі ўмовамі, дагаворамі; агаварыць.

2. Выклікаць сабой што‑н., з’явіцца прычынай, матывам для ўзнікнення чаго‑н. Новы, глыбока рэвалюцыйны змест паэзіі Пестрака абумовіў новыя формы паэтычнага выяўлення. Хромчанка. // Зрабіць магчымым што‑н., будучы неабходнай умовай яго існавання. Эпоха, што нарадзіла і абумовіла творчасць Купалы, характарызуецца падзеямі выключнай гістарычнай важнасці. Івашын.

абумо́ўленасць, ‑і, ж.

Залежнасць ад пэўных умоў, акалічнасцей. Узаемасувязь і абумоўленасць рэчаў.

абумо́ўлены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад абумовіць.

абумо́ўлівацца, ‑аецца; незак.

Зал. да абумоўліваць.

абумо́ўліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да абумовіць.

абура́льны, ‑ая, ‑ае.

Які выклікае гнеў, абурэнне, незадавальненне. Абуральны ўчынак.

абу́ранасць, ‑і, ж.

Стан абуранага. Хлопец мімаволі сціснуў аўтамат і змер[а]ў Грэчку бязлітаснымі блакітнымі вачыма, якія гарэлі ад гневу і абуранасці. Мележ.

абу́раны ​¹, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад абу́рыць.

абу́раны ​², ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад абуры́ць.