абдзе́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да абдзяліць.
абдзернава́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад абдзернаваць.
абдзернава́ць, ‑дзярную, ‑дзярнуеш, ‑дзярнуе; зак., што.
Абкласці дзёрнам. Абдзернаваць абочыны дарогі.
абдзе́рці, ‑дзяру, ‑дзярэш, ‑дзярэ, ‑дзяром, ‑дзераце; пр. абдзёр, ‑дзерла; заг. абдзяры; зак., каго-што.
1. Зняць, садраць з паверхні чаго‑н. верхні слой, кару і пад.; абадраць. [Бародка] стаяў на каленях і шчапаў з тоўстага сасновага палена лучыну, клаў яе ў пліту, пасля з бярозавага кругляка абдзёр бяросту, падпаліў. Шамякін. // Разм. Пашкодзіць скуру цела. Абдзерці нагу. Абдзерці твар.
2. перан. Тое, што і абабраць (у 2 знач.).
•••
Абдзерці як ліпку — тое, што і абадраць як ліпку (гл. абадраць).
абдзе́рціся, ‑дзяруся, ‑дзярэшся, ‑дзярэцца; ‑дзяромся, ‑дзерацеся; пр. абдзёрся, ‑дзерлася; заг. абдзярыся; зак.
Тое, што і абадрацца.
абдзёрты, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад абдзерці.
2. у знач. прым. Разм. Тое, што і абадраны (у 2 знач.). [Іван Тадорык] зняў са сцяны скрыпку, прысеў на цвёрдую канапку з абдзёртаю абіўкаю і выігрываў нейкія мелодыі. Колас.
3. у знач. прым. Бедны, знядолены. Чым ты была, Беларусь мая родная, — Хіба ж не бачылі нашыя вочы? Вечна абдзёртая, вечна галодная, Сонца не ведала, а толькі ночы. Купала.
абдзёўбвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да абдзёўбваць.
абдзёўбваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да абдзяўбці, абдзяўбаць.
абдзіма́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. абдзімаць — абадзьмуць.
абдзіма́цца, ‑аецца; незак.
Зал. да абдзімаць.