Verbum

абро́ць, ‑і, ж.

Прадмет вупражы, які надзяецца каню на галаву. Сёмка трымаў каня за аброць, упіраўся плечуком у аглоблю. Колас.

•••

Трымаць на аброці гл. трымаць.

абро́чнік, ‑а, м.

Гіст. Прыгонны селянін, які знаходзіўся на аброку.

абро́чны ​¹, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да плацяжу або атрымання аброку ​¹; чыншавы. Аброчныя сяляне. Аброчныя плацяжы.

абро́чны ​², ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да аброку ​². Паглядзеў [Сёмка] і супакоіўся — было ўсё пад рукамі: прытуплены зрэзаны плуг, аброчная торба з кормам каню, прыпон і жакетка. Гартны.

абро́шаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад абрасіць.

абро́швацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да абрасіцца.

2. Зал. да аброшваць.

абро́шваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да абрасіць.

абру́бак, ‑бка, м.

Адсечаная частка чаго‑н. (дрэва, палена і пад.). Я са злосці схапіў абрубак калодкі і з усёй сілы шпу[р]нуў. Каваль. // Тое, ад чаго адсечана частка. Кручынавы мыліцы ляжалі на зямлі, а ён стаяў па адной назе, абапёршыся абрубкам другой на гусеніцу. Хадкевіч.

абру́бачны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае дачыненне да абрубкі.

абрубі́ць, ‑рублю, ‑рубіш, ‑рубіць; зак., што.

1. Адсячы частку чаго‑н. падкарочваючы, падраўноўваючы.

2. Падшыць, загнуўшы край; зрабіць рубец на чым‑н. Абрубіць хустку.

абру́бка, ‑і, ж.

Спец. Дзеянне паводле дзеясл. абрубіць (у 1 знач.).