Verbum

анлайнавы слоўнік

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Скарачэнні

а б в г д е ё ж з і й к л м н о п р с т у ф х ц ч ш э ю я

а б в г д е ж з й к л м н о п р с т у ў ф х ц ч ш э .

а л м о р у ы э

ату́, выкл. (спец.).

Каманда сабакам на паляванні, якая азначае: бяры, лаві, хапай.

Ату яго!

атулі́цца, ✂; зак.

Ахінуцца, агарнуцца з усіх бакоў.
- А. хусткай.
перан. Абвалачыся тым, што сцелецца.
- Сівым туманам атулілася балота.

|| незак. атуляцца, ✂ і атульвацца, ✂.

атулі́ць, ✂; зак.

Ахінуць, агарнуць з усіх бакоў.
- А. коўдраю.
перан. Абвалачы чым-н.
- Цішыня атуліла вёску.

|| незак. атуляць, ✂ і атульваць, ✂.

атупе́лы, ✂ (разм.).

Які страціў здольнасць разумець што-н., разважаць.

Атупелая галава.

|| наз. атупеласць, ✂.

атуха́ць, ✂; незак.

Тое, што і тухнуць.

Агонь атухае.
Атухаюць сілы (перан.).