Verbum

назіраць, ✂; незак.

1. каго-што, за кім-чым, са злуч. уступальны. «што» або «як». Уважліва сачыць вачыма за кім-, чым-н., не спускаць з вачэй.

   • Н. зацьменне сонца.
   • Н. за палётам птушкі.
   • Н., што робяць (як гуляюць) дзеці.

2. Вывучаць, даследаваць.

   • Н. развіццё клетак расліны.

3. Ажыццяўляць нагляд за кім-, чым-н.

   • Н. за парадкам.

назіркам, прысл.

Не спускаючы з вачэй (ісці, бегчы следам за кім-, чым-н.).

• За незнаёмым н. краўся хлопчык.

назло, прысл.

Наперакор, з намерам раззлаваць.

• Рабіць н.

назначыць, ✂; зак.

1. Прызначыць на якую-н. пасаду, працу.

   • Н. загадчыка кафедры.

2. Намеціць, вызначыць тэрмін.

   • Н. сустрэчу на вечар.

3. Устанавіць (зарплату, пенсію і пад.).

   • Н. пенсію.

4. Прысудзіць (у якой-н. гульні).

   • Н. штрафны ўдар.

5. Паставіць знак, пазначыць меткай.

   • Н. дрэвы на высечку.

|| незак. назначаць, ✂.

|| наз. назначэнне, ✂.

назначэнне, ✂, н.

1. гл. назначыць.

2. Асноўная функцыя, роля каго-, чаго-н.

   • Атрад асобага назначэння.

3. Мэта, прызначэнне каго-, чаго-н.

   • Ганаровае н. пісьменніка.

назойлівы, ✂.

Такі, які назаляе, дакучае.

• Назойлівыя мухі.
• Н. дождж (перан.).

|| наз. назойлівасць, ✂.

назола, ✂, м.; ✂, ж., ✂ (разм.).

1. Дакука, назалянне.

2. Той (тая), хто дакучае.

   • Не чалавек, а н.

назоўнік, ✂, м.

1. У граматыцы: часціна мовы, якая абазначае прадмет або апрадмечанае паняцце, мае катэгорыю роду і змяняецца па склонах і ліках.

2. У матэматыцы: лік у простых дробах, які паказвае, на колькі частак падзелена адзінка.

|| прым. назоўнікавы, ✂.

назоўны:

• назоўны склон — склон, які адказвае на пытанні: хто-што?

назубіць, ✂; зак. (спец.).

Навастрыць, наразаючы або насякаючы зубцы.

• Н. серп.

|| незак. назубліваць, ✂.

|| наз. назубліванне, ✂.